Ypoga K94

Η ομάδα των κακοτεχνικών υπάρχει εδώ και 4 χρόνια και μπαίνοντας στον 5^ο, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για κάποια πράματα που μας απασχόλησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Αρχικά, η ομάδα φτιάχτηκε απ’ τη βαθειά -και σε πολλές περιπτώσεις ανομολόγητη- ανάγκη μας να βγούμε έξω απ’ τις παρανοημένες και ανυπόφορες ταχύτητες της πόλης, καθώς και από μια ενδόμυχη επιθυμία να βρεθούμε σε απελευθερωμένους* -όσο γίνεται- χώρους και χρόνους για να απολαύσουμε το δημιουργικό τίποτα.

*απελευθερωμένους είτε από την ιεραρχική σχέση αυθεντίας-παθητικού δέκτη, είτε από τη χρηματική συναλλαγή και τους αναπόφευκτους περιορισμούς της, είτε από οποιαδήποτε σχέση επιβολής και οποιαδήποτε διαμεσολάβηση γενικώς.

Στην πορεία, προέκυπταν συζητήσεις μεταξύ του κόσμου που βρισκόμασταν -είτε τακτικά, είτε πιο άτακτα- στις συναντήσεις των κακοτεχνικών, σχετικά με θέματα που άπτονται άμεσα της ενασχόλησης με τη ζωγραφική, με ένα τρόπο όμως που αρνιόταν να δεχτεί την οποιαδήποτε σύμβαση για το τι είναι σωστό και λάθος. Με ένα τρόπο, που στην ουσία ακύρωνε αυτό το δίπολο (σωστού-λάθους) και προσπαθούσε να εξερευνήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, ως ακατέργαστες ύλες που πηγάζουν απ’ την έμπνευση του κάθε ατόμου, αλλά και ως συλλογικό αποτέλεσμα μέσα από -ας πούμε- συλλογικές ζωγραφικές ιδέες και δραστηριότητες.

Και επειδή έγινε λόγος για «φαντασία» και «δημιουργικότητα», είναι ξεκάθαρο μέσα μας ότι η αισθητική της μάζας, βρίσκεται εδώ, για να τις βιάζει, να τις πνίγει και εν τέλει να τις επανοηματοδοτεί, προς όφελός της, διαιωνίζοντας την κυρίαρχη θέση της στις ζωές μας, ξεπλένοντας τα μυαλά μας από οποιαδήποτε ένσταση (αισθητική/ηθική/ιδεολογική/πολιτική κλπ). Ο αισθητικός οχετός του mainstream πολιτισμού της εποχής μας «έχει έρθει για να μείνει» και να μας ορίσει τι είναι όμορφο, τι άσχημο, τι πρέπει, τι δεν πρέπει κλπ..

[«Τι είναι τέχνη;»

Γενικώς, βλέπουμε παντού γύρω μας, μια μοναδική αλήθεια που σχετίζεται με την κυρίαρχη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Από αυτή τη σκοπιά λοιπόν (του κυρίαρχου στα πράματα), ως τέχνη, μπορεί να χαρακτηριστεί -σε γενικές γραμμές- οτιδήποτε «εναρμονίζεται» με την ιδεολογική ευταξία του κοινωνικού σώματος, με άλλα λόγια οτιδήποτε δε διαταράσσει το κοινωνικά «ορθό». Γι’ αυτο στο μεσαίωνα βασανίζανε ανθρώπους μέχρι θανάτου (στο μεσαίωνα μόνο ε, μην μπερδευτεί κανείς και γενικεύσει..), γι’ αυτό οι ναζί καίγανε βιβλιοθήκες ολόκληρες, γι’ αυτό η χούντα επέβαλε λογοκρισία στα «αιρετικά» και «βλάσφημα» έργα, γι’ αυτό ένα παράνομο γκράφιτι «δεν μπορεί» να είναι τέχνη, γι’ αυτό μια επεξεργασμένη εικόνα που ‘χει ένα κώλο στα μούτρα ενός βασιλιά «δεν μπορεί» να είναι τέχνη, γι’ αυτό κυνηγήθηκε νομικά ο παστίτσιος ΚΛΠ.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά (και σε άλλα τόσα), βρίσκει ένα μικρό χώρο να στριμωχτεί το «μεταμοντέρνο», το οποίο με μια τελείως μερική κριτική πάνω στα καλλιτεχνικά -και όχι μόνο- πράγματα, αποδομεί εκ του ασφαλούς κάποιες φόρμες, αφήνοντας εκτός κριτικής όλο το πλαίσιο που τις εμπεριέχει. Και ο «θεατής» στέκεται και χαζεύει (συνήθως με τις ώρες) έναν άνθρωπο ντυμένο άλογο, να προσπαθεί να γαμηθεί με μια λεκάνη τουαλέτας, καθώς απ’ τα ηχεία παίζει κλασική μουσική.]

Με τον καιρό λοιπόν, αποδομήθηκε ολοκληρωτικά στα κεφάλια μας το «μα δεν μπορώ να τραβήξω ούτε μια ίσια γραμμή» (άρα «δεν ξέρω να ζωγραφίζω»), το οποίο ξεκινάει απ’ τον τρόπο που είτε το σχολείο, είτε η οικογένεια, είτε και τα δύο μαζί, μας εκπαιδεύουν πάνω στο πώς να (μην!) εκφράζουμε αυτά που αισθανόμαστε.

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε λοιπόν το εξής: ότι μπορούμε να φανταζόμαστε και να ‘μαστε δημιουργικοί ανά πάσα στιγμή. Την ώρα που σαπίζουμε στο 8ωρο, στα πηγαινέλα του λεωφορείου, καθώς κινούμαστε μέσα στις πνιγμένες απ’ το καυσαέριο λεωφόρους που μας παίρνουν τα αυτιά, στη μίζερη ουρά κάποιας μίζερης «υπηρεσίας» αλλά και οπουδήποτε αλλού μέσα στην πόλη.

Μπορεί η φαντασία μας να οργιάζει, να «χαλάει» αυτά που βλέπουμε γύρω μας και να επιδιώκει στην πράξη να τα φτιάξει αλλιώς και όχι να ενεργοποιείται μόνο όταν στεκόμαστε με ένα μολύβι στο χέρι μπροστά από μια άδεια σελίδα χαρτί.

υ.γ.: Και μια υπέροχη στιγμή μεταξύ 2 διαφορετικών (;) κόσμων:

Η ένωση δύο ιδεολογιών, ή μάλλον η ενσωμάτωση της μίας στην άλλη.
~απ’ το δρόμο (της ελεύθερης δημιουργίας) στα σαλόνια και τα insta story του δεξιού δημάρχου~

(Ο Cacao Rocks και ο Κώστας Μπακογιάννης στα εγκαίνια του Μουσείου
του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή – 01/10/2019)

Ομάδα Κακοτεχνικών Υπόγας Κ94
2019-2020

[PDF]

Με την αρχή της νέας υπόγειας χρονιάς, όπως όλοι, έτσι κι εμείς κάναμε τον απολογισμό μας και καταγράφουμε εμπειρίες και σκέψεις που πέραν από το δικό μας κεκτημένο θα θέλαμε να τις μοιραστούμε και με όλο τον κόσμο που ασχολείται και θα ασχοληθεί με την αυτοοργανωμένη diy σκηνή.

Ένα από τα βασικά σημεία που σταθήκαμε, είναι κάτι που αποτελεί βασικό κομμάτι των συζητήσεών μας σαν ομάδα, αυτό της διερεύνησης των ορίων μεταξύ των μπαντών και εμάς. Δηλαδή, αναφορικά με τις συναυλίες, βλέπουμε τη θέση μας ξεκάθαρα απέναντι στα μαγαζιά και εχθρευόμαστε τη λογική κέρδους που προωθούν, και τις σχέσεις που αυτά παράγουν και διαιωνίζουν. Κάτι που το επιδιώκουμε καλώντας να παίξουν μπάντες που έχουμε γνωρίσει συζητώντας μαζί τους πριν από το live. Θέλουμε δηλαδή να συνδιαμορφώνουμε με μπάντες που αντιλαμβάνονται σε ένα βαθμό, γιατί κάνουμε αυτοοργανωμένες συναυλίες και ποια πρέπει να είναι η κουλτούρα όλων μας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το live. Αλλά και με νέες μπάντες από σκηνές διάφορων μουσικών ειδών που θέλουν να γνωρίσουν τον χώρο της υπόγας και γενικότερα της αυτοοργανωμένης μουσικής σκηνής. Για άλλη μια χρονιά, καταλάβαμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η συζήτηση με τα άτομα που είναι σε αυτές και πόσες σκέψεις και λογικές μπορούμε να μοιραστούμε μαζί τους. Συνεπώς, τα κριτήριά μας για τις μπάντες που παίζουν στην Υπόγα είναι αυστηρά, σίγουρα όσον αφορά το κομμάτι του σεβασμού του χώρου, της γειτονιάς, στο πως αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως μπάντες, αλλά και στο να έχουν στάση και στίχους στα κομμάτια τους που προφανώς συνάδουν με την αντιρατσιστική και αντισεξιστική λογική του χώρου μας.
‘Ολα αυτά, στα πλαίσια διερεύνησης του καλύτερου τρόπου διάδοσης της diy αντικουλτούρας και το αγκάλιασμα περισσότερων εγχειρημάτων. Μια απόπειρα δυναμική, που αλλάζει και προσαρμόζεται σε δεδομένα που προκύπτουν από πολύωρες συζητήσεις, καλές και κακές εμπειρίες, προβληματισμούς και κριτικής της υπάρχουσας ενεργής αντιεμπορευματικής σκηνής.

‘Οσον αφορά το κομμάτι του εξοπλισμού του χώρου, μέσω των εσόδων απο τα live και απο το κουτί οικονομικής ενίσχυσης καταφέραμε να έχουμε δικό μας το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού, χωρίς να χρειάζεται πλέον να νοικιάζουμε. Πράγμα που κάνει την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων μας πιο εύκολη και πιο συχνή.

Επίσης, σημαντικό κομμάτι των εσόδων της ελεύθερης συνεισφοράς, πήγαν και φέτος πέρα από την ενίσχυση του χώρου και σε σκοπούς που θεωρήσαμε ότι πρέπει να ενισχύονται και ταίριαξαν με τη λογική μας, όπως δικαστικά και ιατρικά έξοδα και οικονομική ενίσχυση καταλήψεων που δέχθηκαν επίθεση.

Πέρα απ’τη σχέση μας με το μουσικό κομμάτι της έκφρασης, επιδιώκουμε να έρθουμε σε επαφή και με άλλα εκφραστικά μέσα, σπάζοντας το ρόλο του “διοργανωτή συναυλιών” και μετατρέποντας το χώρο σε ένα στέκι συνύπαρξης/αντιπαράθεσης πολλών “υπόγειων” αντι-κουλτούρων. Το στήσιμο των τεταρτιάτικων “καφενείων”, οι παρασκευιάτικες κινηματογραφικές προβολές, οι συναντήσεις γιόγκα(ς) και κακοτεχνικών, οι συζητήσεις με αφορμή τα φάνζιν είναι μερικές απ’ τις πρωτοβουλίες που καταπιαστήκαμε φέτος με βάση το παραπάνω σκεπτικό.

‘Ενας επιπλέον σημαντικός σταθμός στη φετινή χρονιά, ήταν η εμπλοκή μας σε πανελλαδική δικτύωση αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων για την αντιεμπορευματική δημιουργία, οι προσπάθειες της οποίας απλώνουν μπροστά μας νέες προοπτικές, τις οποίες καλούμαστε να εκμεταλλευτούμε.Θεωρούμε, ότι το DIY δεν είναι απλώς μια νοσταλγική επανάληψη, την οποία καλούμαστε απλώς να κουβαλάμε στο τώρα, αλλά ένα πρόταγμα, το οποίο, για να μπορεί να είναι πρόταγμα, πρέπει να καλύπτει ταυτόχρονα κάποιες βασικές προυποθέσεις όπως πρώτον, να αλληλεπιδρά με τη συγκεκριμένη συγκυρία μέσα στην οποία βρίσκεται,δηλαδή με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κόσμου που ήδη το στηρίζει και του κόσμου που θέλει να το γνωρίσει, δεύτερον, να είναι πρόταση για το πώς μπορούν να γίνουν τα πράγματα και τρίτον να μην χάνει το πολιτικό του background, ή με άλλα λόγια, τα -σαφώς ορισμένα- πολιτικά του περιεχόμενα.

Τέλος, επειδή τα γεγονότα τον τελευταίο καιρό εδώ γύρω δεν είναι λίγα και η γειτονιά που δραστηριοποιούμαστε αλλάζει προς το χειρότερο, στον “εξευγενισμό” της ευρύτερης γειτονιάς των Εξαρχείων προσπαθούμε να μην είμαστε απλοί παρατηρητές.  Ενάντια στη λογική του νοικιάζω ακριβά ό,τι κινείται, ανεβάζω ενοίκια για να διώξω ντόπιους και φέρνω τουρίστες και τρέντυ μαγαζιά εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε όσο καιρό είμαστε μέρος της γειτονιάς. Κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στη γειτονιά όχι σαν εναλλακτικό διασκεδαστήριο, αλλά σαν ένας χώρος που λειτουργεί αυτοοργανωμένα και αντιεμπορευματικά κόντρα στη μιζέρια των καιρών.